ریحانه چند روز پیش گفت: میگم تو هم موافقی که این احساساتی مثل دلتنگی و عشق و غم عمیق وجود ندارند و ناشی از طرحواره‌هان؟ مثل برق گرفته ها گفتم : خیییییییییییلی!  بعد ذوق زده توضیح دادم که اصالت این احساسات اصلا مشخص نیست. ما یک سری احساسات معمولی داریم به نام محبت، ناراحتی، خوشحالی و ... .ولی اینا در هر موقعیتی برای هر آدمی متفاوته پس میتونیم بگیم احساسات عمیق مثل عشق مثلا ناشی از طرحواره های هر شخصه که باعث میشه عده ای ادم براش جذاب باشن که برای بقیه نیستند. یا مثلا یک اتفاقی میفته که فقط برای یه آدم ناراحت کننده س اما برای بقیه نه. پس میتونیم بگیم ما چیزی به نام عشق به طور خاص در قلبمون نداریم و ناشی از گذشته و پیشینه هر شخص این احساسات به نام عشق تغییر میکنه. 

حرف که میزدم ریحانه مدام میگفت دقیقا و من از اینکه در کمترین زمان ممکن، بدون اینکه این بحث رو باهاش داشته باشم اما اینطوری مشترک باهم به این نتیجه رسیدیم شگفت زده شدم. باورم نمیشد. تا الان با هرکسی درباره این مساله حرف میزدم متوجه نمیشد. اصلا برو شما به آدما بگو این احساسی که داری به همسرت اسمش عشق نیست. یا مثلا این دلتنگی ای که داری اصلا وجود نداره. یا غم و اندوه عمیقت. آدم ها عاشق اصالت بخشیدن به غم و شادیشونن. عاشق اینکه چیزی رو برای خودشون مقدس کنند. خودم هم همین بودم. ولی راستش وقتی مواجه شی با این نگاه و به این نتیجه برسی، میفهمی چیزی که امروز ازش داری رنج میبری واقعی نیست و از طرف دیگه چیزی که ازش داری لذت هم میبری اصالت نداره. در نتیجه عقل رو جلوی چشم قرار میدی و راحت تر انتخاب میکنی و یا زندگی میکنی.

خب قبول دارم. زندگی اینطوری خیلی بی مزه میشه اما بیاید تصور کنید یک بار چنین چیزی رو... اینطوری ما با آگاهی کامل به احساساتمون زندگی میکنیم. اشتباهاتمون،‌ احساساتمون و همه همه چیزی که باهاش مواجهیم برامون خیلی ملموس میشه. میدونیم باید موقع اتفاق افتادن هرکدوم چه کار کنیم و چه جوری فکر کنیم. وه! چه زندگی قشنگی...

+ اینا نتیجه های این زمان و این سن و این اتفاقاته. مشخصه که میتونه تغییر کنه. بدیهیه که ممکنه غلط باشه. هیچ قطعیتی نداره و من هم هیچ پافشاری ای بهش ندارم. نظریه پرداز و روانشناس هم نیستم. اما به نظرم منطقی میاد و میتونم جوابنش رو با کسی که مخالف منه بررسی کنیم و به یک اصل درست برسیم. لذا نخواید پاره م کنید یا قضاوت :))